Rozdział 11- punkt widzenia Lori

Budzę się otoczona wysokimi trawami. Stwierdzam, że jest już dosyć późno. Moje lenistwo znów daje się we znaki. Ale ze mnie debilka. Jak w grze na śmierć i życie , mogę sobie drzemać słodko w trawie?! Przecieram oczy, rozciągam się i podnoszę się z ziemi. Jestem nadal zaspana więc niewiele jeszcze kojarzę. Rozglądam się po okolicy. Widzę las , wodospad, i wysokie trawy. Po dłuższej chwilce dopiero uświadamiam sobie co ja tu robię i prędko spoglądam w stronę drzewa pod którym jeszcze niedawno spała Annie i jej kot. Momentalnie biorę plecak na plecy i stawiam pierwsze kroki w kierunku drzewa. Przecież nie mogła dojść daleko. Zapewne nie obudziła się wiele przede mną. Coś mnie zatrzymuje. Słyszę ciche pikanie zza drzew za mną. Idę w tamtą stronę, parę minut mnie nie zbawi, więc idę spacerkiem. Nagle widzę przed sobą ciało jakiegoś chłopaka, a obok niego ogromną kapsułę czekającą na otworzenie. Na widok martwego trybuta przewraca mi się w żołądku. Nie uratuję go... Leży tu chyba od jakiegoś czasu. Zamykam oczy biorę głęboki oddech i zostawiam chłopaka w spokoju. Ruszam w stronę kapsuły. Mocnym ruchem ją otwieram, a w środku znajduję łuk, kołczan i karteczkę: ,,Mike, dasz radę!!! Twoi rodzice już szykują dla ciebie przyjęcie powitalne! Łuk ci pomoże!!! Czekamy. Kate''. Przełykam ślinę i biorę zawartość kapsuły na ramię. Nie potrafię z tego korzystać, ale nie należy zostawiając tak cennego łupu zawodowcom. Biorę nogi za pas i biegnę w stronę wodospadu. Potem w stronę drzewa Annie i tu zaczynają się schodki... W którą stronę teraz? Nagle słyszę głosy.  Dochodzą one zza krzaków na lewo ode mnie. Głosy są coraz głośniejsze... Właśnie ! głosy ! czyżby kot Annie nauczył się mówić, czy już jest z kimś w sojuszu?! Kiedy głosy są już naprawdę głośne wskakuję w wielki krzew. Nie był to dobry pomysł, bo teraz cała jestem podrapana. Nie ma to jak wskoczyć do kolczastego krzewu. Na szczęście jest to dobra kryjówka i bez problemu mogę obserwować Annie . Obok niej widzę jakiegoś chłopaka… nie mam pojęcia kto to jest… Zaraz za nimi idzie kot. Chłopak ma krwawiącą ranę. Znając Annie zaraz do niego podejdzie i opatrzy zadrapanie. Tak oczywiście się dzieje, Annie siedzi przy chłopcu i robi mu coś z nogą. Mam wrażenie, że się kłócą. Cóż nie moja sprawa. Niestety niewygodne schronienie daje się we znaki, więc postanawiam zmienić miejsce kryjówki. Na szczęście Annie zanurzyła na chwilę głowę w plecaku, więc zyskałam chwilkę na ciche przemieszczenie się. Prędko wyskakuję z krzaków i biegnę w stronę drzewa jakieś dwa metry ode mnie. Ruszając zaczepiłam nogą o gałązkę, co spowodowało dość głośny szelest. Sojusznik Annie zwrócił wzrok ku mnie. Padłam na ziemię i resztę drogi przeczołgałam. Mam nadzieję, że mnie nie zauważył. Siedzę teraz za krzakiem. Kładę nacisk na ZA , pamiętaj, ostatnio byłam W krzaku.  Burczy mi w brzuchu. Widzę, że Annie się podnosi. Od razu ja też wstaję. Chyba gdzieś ruszają. Idę za nimi w odstępie około 10 metrów kryjąc się za drzewami. Przypominam sobie umiejętności strzeleckie Annie. Sądzę, że przydałby się jej mój łuk. Zerkam na swój cenny łup. I tak z nim nic nie zrobię. Biegnę troszkę przed parę sojuszników i niezauważona kładę łuk wraz z kołczanem pod krzaczkiem. Odsuwam się na bok. Nagle jej kolega zauważa mój łuk.- O co to?- mówi chłopiec.- Nie podchodź!- krzyczy Annie łapiąc go za rękę.- To pewnie pułapka. Chłopak się odsuwa, a zaraz potem bierze kilka kamieni i zaczyna nimi rzucać w stronę łuku.- Gdzie tam- mówi pewnie chłopak - Żadna pułapka. Podejdź i weź.Annie spogląda na niego spode łba, ale jednak decyduje się podejść do prezentu. Zarzuca na ramię kołczan i bierze w dłoń łuk. Annie się delikatnie uśmiechnęła. Szczerze, mi też jest miło patrzeć na Annie, która dzięki mnie jest szczęśliwa... no może nie szczęśliwa, ale zadowolona z prezentu-na pewno. Widzę, że Annie rozmawia o czymś z chłopcem, niestety nie jestem w stanie dosłyszeć o czym. Nagle słyszę szelest trawy niedaleko mnie. ktoś się zbliża do Annie! Mnie nie był w stanie zauważyć, bo cały czas jestem w ukryciu, za to Annie ?!  Chłopak właśnie odchodzi w głąb lasu, a Annie została sama. Nie mogę pozwolić by ktoś ją zabił!!! była jedną z niewielu osób, którym chyba ufałam. Ruszam w stronę szmeru. Nie widzę kto idzie, ale porusza się z gracją jak kot. Bez zastanowienia wyjmuję mój niezawodny nożyk z bocznej kieszeni plecaka. Celuję w trybuta... Nie mam zamiaru trafiać go tak by go zabić. Jedynie chcę go opóźnić, by mieć czas na ucieczkę wraz z Annie. Nóż w mojej ręce staje się coraz cięższy . Trybut zbliża się do mojej koleżanki w błyskawicznym tempie. Nie pozostaje nic innego jak rzucić. Biorę zamach, celuję i wypuszczam nóż z ręki. O boże, co jak zabiłam?! Biegnę w stronę mojego celu-trybuta. Dobiegam na miejsce zbrodni. Widzę... Nogi się pode mną uginają. Upadam na kolana. Właśnie klęczałam przy umierającej Sophie.- Lori??- zapytała lekko- Sophie, dasz radę. Weź głęboki oddech!-krzyczę cała zapłakana.- nie, to już koniec- powiedziała zamykając oczy.- Sophie nie !!! błagam nie !!!- wrzeszczę całą we łzach. Oddech mam nierówny. - Sophie nie !!- wrzeszczę zachrypniętym głosem. Nagle ktoś łapie mnie od tyłu za ramię nie zwracam na to uwagi. Niech mnie zabiją!!!- Sophie nie... - chowam twarz w dłonie. Ona już nie wróci... I to przezemnie. Huk armaty jakby na potwierdzenie.  Nagle słyszę:-Cicho, proszę zaraz ktoś nas tu znajdzie- mówi Annie spokojnie, a ja odwracam się w jej stronę.- Teraz mi powiedz- kto ją zabił?-Ja- odpowiadam i znów popadam w szloch. Annie zdaje się być mocno zaskoczona.-Ale jak to? Nie rozumiem.
-Po prostu... – Mówię przerywając płaczem- ktoś był w... krzakach, no i ja... się wystraszyłam... i... i... rzuciłam tam nożem.- chowam twarz w dłoniach.
- Rozumiem, jak się czujesz, ale proszę chodźmy stąd. Muszą zabrać zwłoki, a poza tym pewnie ktoś nas usłyszał. Musimy ruszyć w drogę.- mówi spokojnie Annie. Kiwam głową, całuję Sophie w czoło i cichutko szepczę do niej ,,przepraszam’’. Wstaję i podchodzę do Annie. Obydwie patrzymy na martwą niegdyś zawsze uśmiechniętą dziewczynkę. Łzy same lecą mi z oczu. Czuję się tak jak po stracie najbliższej mi osoby, Oprócz tego nęka mnie poczucie winy. Spoglądam na Annie. Rozumie o co mi chodzi i obydwie przykładamy do ust trzy palce i podnosimy. Obracamy się i idziemy. Spoglądam kątem oka na Sophie. Idziemy bez słowa. Łzy nie przestają mi lecieć. Jestem mordercą. Pociągam nosem, a Annie delikatnie mnie obejmuje. Gdybym wiedziała, że to Sophie… Po co szłam za Annie… Po pół godzinie wędrówki decydujemy się na postój, więc siadamy pod drzewami i Annie częstuje mnie rodzynkami oraz pitną wodą. Nagle słyszę jakieś dźwięki z głębi lasu. Zrywam się z ziemi momentalnie, gdy zdaje sobie sprawę, że to krzyk Hanny. Biorę swój nóż do ręki spoglądam na Annie i biegniemy w stronę krzyków. Wbiegamy na polanę. Widzę Hannę uwięzioną pomiędzy ruchomymi pisakami , od razu poznaję, że przed nią stoi brat Annie z siekierą w ręku. Widzę również walającą się po ziemi głowę Chanel, na której widok przewraca mi się w żołądku. Staram się jednak zachować zimną krew. Zdaję sobie sprawę, że brat Annie ma zamiar zabić Hannah, więc nie czekając na pierwszy ruch bardziej doświadczonej Annie, podbiegam i wbijam chłopakowi sztylet w łydkę. Zaraz potem Annie strzela mu centralnie w głowę. Krew leje się strumieniami z ciała chłopaka. Słyszę armatę. Razem z Hannah patrzymy na Annie z podziwem. Annie się od nas odwraca i mówi jednoznacznie: ,,Chodźmy’’. Ruszamy we trójkę w głąb lasu.