rozdział 8- punkt widzenia Lori

Frank obudził mnie o 7:30.  Byłam chorobliwie głodna.  Na szczęście mój stylista, nie wiem skąd, ale znał moje potrzeby i przyniósł mi tradycyjne drożdżówki z 4 dystryktu. Nie mam pojęcia skąd je wytrzasnął, ale byłam mu bardzo wdzięczna. Zjadłam je jak najszybciej mogłam, bo Frank mnie popędzał. Później przeprosiłam Franka  i poszłam  do łazienki się szybko przemyć. Umówiliśmy się o 8:00 przy windach. Wyszłam z łazienki i zastałam idealnie złożone ubrania: biały  t-shirt , jeansy i białe trampki. Jeżeli to miał być mój strój na arenę, to ja się poddaję.Nie to że coś, ale to nie ma być reklama conversów tylko igrzyska i to na dodatek GŁODOWE, potocznie zwane igrzyskami śmierci. Gdy wybiła 8 ruszyłam do windy. Spotkałam tam swojego stylistę. Razem, windą dojechaliśmy do poduszkowca i zajęliśmy miejsca.

 Obok nas stał stół z jedzeniem, ale apetyt mi opadł kiedy zobaczyłam że jakaś popaprana babka wstrzykuje coś strzykawką trybutom. Nie, to nie była strzykawka. To była ogromna rurka. Przeszedł mnie dreszcz. Kobieta podeszła do mnie i kazała wysunąć dłoń. Wysunęłam tak jak prosiła. Wbiła rurkę w moją rękę, krzyknęłam z bólu, wyjęła i poszła do Chanel. Spojrzałam na Franka oczekując wyjaśnienia.

- To lokalizator, dzięki niemu będą wiedzieć gdzie się znajdujesz, czy jeszcze żyjesz złotko. – odpowiedział francuzik.

Czy jeszcze żyję… Dobra, skupienie. Siedziałam w ciszy . Po 45 minutach poduszkowiec się zatrzymał i zeszliśmy po drabinkach do swoich malutkich pokoików. Możliwe, że mam klaustrofobię, bo jak weszłam do pomieszczenia zwróciłam pyszne drożdżówki. Frank kazał mi się ubrać w strój zapakowany w folię. Przebrałam się. Teraz miałam na sobie dwuwarstwową czarną kurtkę i czarne spodnie. Buty też były czarne. Hmmm od razu strój na własny pogrzeb- praktyczne.

-30 sekund!!!-zabrzmiał głos z głośnika. Zamknęłam oczy. Miałam nierówny i niespokojny oddech. Frank jakby to wyczuł i mnie przytulił

-Złotko, dasz rade. Madame, jesteś najpiękniejsza!!!- powiedział Francuz

- Tyle, że w tej grze, to nie o wygląd chodzi...- powiedziałam.

-10 sekund- usłyszałam

-Lori….skombinuj nóż. Pamiętaj.- Powiedział ze łzami w oczach stylista.

Ruszyłam w stronę szklanej tuby. Przed kapsułą odwróciłam się pocałowałam trzy palce podniosłam je i weszłam do tuby. Kapsuła ruszyła do góry. Zdążyłam  jeszcze zobaczyć, że Frank robi do mnie ten sam gest, co ja przed chwilą.

Kapsuła wyjechała na powierzchnię. Dookoła był las, a przede mną róg obfitości. Słychać było cichy szum wody. Jako że arena jest zazwyczaj ogromna, słysząc ten dźwięk poznałam, że musi być jakiś wodospad, albo rzeka z wielkim nurtem. Stałam na podeście z 10 sekund, gdy nagle zaczęło się odliczanie. Jakaś dziewczyna z 6 się rozkojarzyła i zeskoczyła z podestu. Gdy będziecie w podobnej sytuacji nie próbujcie tego robić. Wybuchła. Dosłownie. Jej wnętrzności były wszędzie. Współczuje Annie, która stała obok, a na niej leżała chyba wątroba trybuta. Zamknęłam oczy, skupiłam się. Przypomniałam sobie rady Delice i Jamesa. Przypomniałam sobie Mike'a śmiejącego się. Rex'a szczekającego radośnie i rodziców cieszących się na widok mojego szczęścia... Z zadumy wyrwał mnie dźwięk.

- 3…

-2…

-1….

-GONG!!!!

,,Niech los zawsze mi sprzyja’’- myślę i biegnę.